Bunlardan rahibe olanıyla iletişimimi koparmadım. Zaman zaman görüşüyoruz, çay kahve içiyoruz. Hatta bir gün size ondan almış olduğum harika bir yemeğin tarifini vermeyi vaad ediyorum. Bu arkadaşım bir gün beni arayarak 2-3 nisan tarihinde bir pelerinage (pelerinaj) yani hac olduğunu ve eğer istersem onunla gidebileceğimi söyledi. Bir yandan da yalnız gitmemiş olacaktı. Ben de bu fırsatı değerlendirmem gerektiğini düşündüm. Katolik Hristiyan kültürünü tanımam için bundan iyi bir durum olamazdı. Lisede din bilgisi öğretmenimizin dediği gibi "Her ne kadar inanmasanız da, başka mezheplere de dahil olsanız, içinde bulunduğunuz toplumun inançlarını öğrenmek gerek!" lafını unutmadım ve uygulamaya koydum. Zaten ben de bu pelerinage lafının ne ifade ettiğini çok merak ediyordum. Filmlerden ve konuşulanlardan anladığım kadarıyla bu hacılık olayı İslam aleminde olduğundan farklıydı; ama nasıldı, bunu yaşamadan anlamam biraz zordu. O fırsat bu fırsattı.
Mistik bir yürüyüş oldu cidden!
Bir yandan bunun korkusuyla,
Konuşmalarımız sırasında benim Hristiyan olmadığımı duyanlar, pelerinage'da ne işim olduğunu soruyor. Ben de tanımak için diyorum. Hristiyanlığı daha yakından tanıyabilmem için gruplara davet ediliyorum. Belki başka bir zaman, teşekkürler. Şimdilik sadece kültürel açıdan ilgileniyorum. Yardım gruplarına da katılabilirim. Bunlardan da haberdar ediliyorum. Hep nezaket çerçevesi içinde, güler yüzle davet ediliyorum. Fransızlar zaten hep böyleler; ama dinin verdiği sorumlulukla biraz daha. Genellikle samimi bulmadığım bu nezaket bir tık daha artmış durumda. Tabii çantanın ve yürüyüşün verdiği yorgunluk da baş göstermeye başlamış olabilir:)
Bir kasabaya varıyoruz. Küçük sevimli bir kasaba.
Küçük bir kız kürsüde solo kısımları seslendiriyor ve eliyle koroya; yani bize başkanlık ediyor. Hareketleri yumuşacık; ama otoriter. Sesi bir meleğinkinden belki de daha güzel. İster inançlı olun ister olmayın o an, orada doğa üstü bir şeyler hissediyorsunuz. Bir ses bu kadar güzel olamaz. Bir yüz bu kadar masum. Eğer bu kasabada yaşasaydım sırf kızı dinlemeye pazar ayinine katılırdım. Sonra fark ediyorum ki o küçük bir kız değil, çünkü bizim gruptanmış. En azından 18 yaşında olmalı. Dualar, şarkı şeklinde söyleniyor. Arada rahipler bir şeyler anlatıyor.
Çantalarımızı alıp yanımızda getirdiğimiz çıkınımızı yiyebileceğimiz bir salona götürülüyoruz. Salon temiz. Kenarda katlanıp üst üste konmuş masalar ve üst üste dizilmiş sandalyeler var. Herkes el birliğiyle çabucak masaları ve sandalyeleri yerleştiriyor. Herkes getirdiği şeyleri diğerleriyle paylaşarak yemeğe başlıyor. Konuşmalar, tanışmalar devam ediyor. Günlük hayat üzerine, dil, ülkeler, spor ve meslekler konuşuluyor. Sonra yine ivedilikle masalar toplanıyor, salon temizleniyor ve daha küçük bir grupla yürüyüşümüze devam ediyoruz.
Daha önce konuşmadığım bir kız yanımda yürümeye başlıyor ve konuşmaya başlıyoruz. Konuşma terapistiymiş. Gruptaki en canlı insanlardan biri. Bana ortamı nasıl bulduğumu soruyor. Ben de memnun olduğumu, yürüyüşün ve insanların bana iyi geldiğini söylüyorum. O da bana insanların ne kadar da eğlenceli olduklarını söylüyor. O an tam aksini düşünsem de onu onaylıyorum. Az önce ayrıldığımız grupla tekrar buluşuyoruz.
Bana Hz İsa'yı gördüğünü söyledi.
Bu minik ayinden sonra diğer gruptan biriyle eşleşmemiz gerekiyor. Ben kimseyle eşleşemedim ilk anda. Sonra bir gruba üçüncü oldum:). Kızlardan biri edebiyatta okuyormuş. 20 yaşında. Öğretmen olmak istiyormuş. Kromozomsal bir rahatsızlığı var; ama ne olduğunu bilemedim. Şart da değil zaten. Kibar bir insan olması bana yeter de artar bile:) Diğeri laborant olacak. Gruptaki en süslü kızlardan biri. Öyle dediysem kokoş sanmayın. Yüzü güzel, küpe takıyor ve modern bir şalı var. Kimse makyajlı değil, ya da çok nadir. Konuşa konuşa gidiyoruz.
Sonra bizim için özel hazırlanmış seyyar bir kapıdan geçiyoruz. Artık konuşmak yok. Sadece dua etmek var. Grup halinde dua ediyoruz. Bu dualar artık sıkmaya başladı. Dualara eşlik etmesem de melodileri çok akılda kalıcı, tatlı tatlı nın nın nın nııı-ııı-ııı x2. "Meryem Anamız Tanrı'nın annesi, bizim için dua et ve günahlarımızı affeeeet."
En sonunda kalacağımız kasabaya varıyoruz. İnsanlar ellerinde bardakları, bira içiyorlar. Oh sonunda biraz keyif yapacağız. Bardağıma uzun uğraşlar sonunda kavuştuktan sonra doğruca içeceğimi almaya gidiyorum. Meğersem elma suyuymuş.
Yanında da pain au chocolat gibi çikolatalı ekmeğimsi bir atıştırmalık. O da olur, o da olur:)
Sonra sırtımızdaki çantaları gruplara göre ayrılmış odalara koyuyoruz. Sonunda çantadan kurtulduk ve tuvalet molası da iyi geldi. Spor salonundaki toplantıya gittiğimizde arkadaşım Cecilia bir arkadaşıyla karşılaşıyor. Çığlıklar, selamlaşmalar, gülüşmeler. Kızın tipinden belli Avrupalı olmadığı zaten; ama davranışları da bizim oraların havaları. Suriye'den mi acaba? Mısır'dan kaçmış gelmiş.
Atölye zamanı; "İş alanında nasıl cömert olunur?", "Falcılık, okültizm(gizlilik), ruh çağırma tehlikeli mi?", "Evde dua edebilecekken, neden kiliseye gitmek?", "Tanrı'nın olduğu gibi rahim (bağışlayıcı) olun!"," Aşık olmak! İyi, kötü... Tekrar başlayabilir mi? Aşk hayatının iniş, çıkışları", "Hristiyanların mültecilere bakış açısı", "İslam; konuşmak ya da Hristiyan yapmak" vs arasından bir tane seçmek gerekiyordu. Aslında hepsini dinlemek istesem de aşk hayatı ile ilgili olan daha çekici geldi. Karşımda başı kapalı, dini konuşmalar yapacak bir rahibe beklerken, sanki bir aile terapisti gibi konuşan (zaten o işi yapıyor anladığım kadarıyla) bir hemşire geldi. Şapelin içindeki konuşmasında çok da bilmediğimiz şeylerden bahsetmedi aslında. Sorunların konuşarak çözülmesi gerektiğini tekrar tekrar söyledi. Hoşuma giden ve ilgimi çeken sözlerinden biriyse bir ilişkide 1+1'in 2 yerine 3 ettiğini söylemesi oldu.
Bir sen, bir ben, bir de bebek diye içimden geçirirken üçüncünün "ilişki" olduğunu söyledi. Bizim payımız 1/3 ve 1/3'lük ikinci kısım partnerimize ait. Son kısım ise ilişkinin kendisi. Yani kimsenin bencillik yapmaması gerektiği öğüdü var; çünkü ortada bir ilişki var. Onun sorumluluğunu taşımak gerek. Ne güzel bir öğüt, değil mi?
Sonra soru cevap kısmı başladı. En son çıkan çocuk çok sempatikti. Benim bir sürü kız arkadaşım oldu, diye başladı lafa. Ben, bizim oralarda, hele bir de camii de böyle bir şey söyleyen biri olsa ne olurdu acaba, diye düşünürken, çocuğun söylediklerini dinlemedim bile. Ergen ergen konuştu besbelli.
Atölyeden sonra yemeğe gittik. Yemekte sosis, mercimek, peynir, ekmek, içecek olarak da su vardı. Karşımızda iki kız oturuyordu. Pelerinaj için daha yeni gelmişlerdi. Yani yarım hacı olmak diye bir şey var mıydı bilmem:) Yanımdaki çocuk atölyedeki çocuktu. Fransa'da doğmuş; ama anne babası Vietnam'dan kaçmış gelmiş. O da iyi ki olmuş, yoksa burada doğamazdım, diyordu. Fransız olmaktan o kadar mutluydu ki! Yemekten sonra yine spor salonunda toplandık.
Adoration adını verdikleri ayin başlıyordu. Bu ayin her şeyden farklı. Ama bunu öğrenmeniz için yazının ikinci bölümünü beklemeniz gerekiyor. Nihahahahah (Şeytani gülüş)
26.04.2016/Lyon
Daha fazla içeriğe ulaşmak için;
facebook: https://www.facebook.com/parislikezban/
instagram: hakikiparislikezban
